Życie pisze scenariusze, które przerastają wyobraźnię nawet najbardziej poczytnych autorów kryminałów. Tak było również w przypadku zabójstwa mecenasa Nitkiewicza i tej szalonej historii, w którą wbrew mojej woli zostałem wplątany. Wiem, że nawet z punktu widzenia specjalistów wymiaru sprawiedliwości jest tak osobliwa, że jak żadna inna zasługuje, aby zostać opowiedziana. Teraz, gdy siedzę przed laptopem i wpatruję się w arkusz edytora tekstu, zastanawiam się, w jaki sposób opisać ją najlepiej? Jak odtworzyć ten splot zdarzeń, celowych działań i zbiegów okoliczności, które pchnęły uczestniczących w centrum wydarzeń nie opuszczających nadal pierwszych stron gazet? Jak sportretować jej bohaterów, jak przelać na papier te wszystkie emocje, jakie wpłynęły na ich zachowanie, a tym samym pozwoliły akcji rozwinąć się w ten, a nie inny sposób? Po długim wahaniu postanowiłem opowiedzieć całą historię z mojego punktu widzenia, wplatając tam, gdzie uznałem to za celowe, doświadczenia i emocje Mai Kozakowskiej. Takie rozwiązanie ułatwi odzwierciedlenie wydarzeń relacjonowanych przez, jak to określił prokurator Więcek, „pryzmat subiektywnej prawdy”. Kończę już, drogi Czytelniku, ten przydługi wstęp. Na pożegnanie dodam, że będę wdzięczny, jeżeli podzielisz się ze mną opinią na temat tej powieści na www.pawlak.xyz.
Udanej lektury,
Jakub Pawlak